Expeditie Edith, boeiend tot het einde

Op een werkdag in Amsterdam sprak ik met de uitgever van Expeditie Edith. Het boek zou over ongeveer een maandje verschijnen. Toen ik had gelezen dat Edith Bosch een autobiografie ging uitbrengen gingen mijn gedachten gelijk naar Expeditie Robinson 2013. Een geweldig seizoen met uiteindelijk geweldige deelnemers (je kent ze namelijk niet allemaal heel goed). Een seizoen met kandidaten die mij deden verrassen en waar je toch wel respect maar ook een hekel voor kreeg naarmate de expeditie vorderde! Bij de mannen was ik toen echt fan van Jan Versteegh. Wat gunde ik het hem zo graag om de finale te halen. Maar ja hij werd eruit geknikkerd omdat hij te goed was, hij werd gen***d door zijn kampleden. Weg droom maar ja het is een spel en tactiek blijkt de laatste jaren belangrijker dan overleven. Waar hij het als een droom zag om de Expeditie te winnen had topsporter Edith een heel ander doel! Wat ik toen niet wist was het feit dat ze pas net gestopt was met judo en dat het voor haar echt een keerzijde van de medaille betekende.

Krachtpatser Edith blijkt ook heel broos te zijn

Wat mij heel erg opvalt nadat ik het Expeditie Edith uitgelezen heb is dat Edith Bosch niet alleen die krachtpatser met een missie was. Een missie die haar heeft gekneed en gevormd. Haar missie om de beste judoka van de wereld te worden (bij de vrouwen in haar gewichtsklasse) en een olympische gouden medaille winnen. Uiteindelijk heeft ze het eerste bereikt door op een WK de eerste plaats te veroveren. Bij de Oympische Spelen is ze helaas niet verder gekomen dan de tweede plaats. In haar ogen toen te weinig maar nu ze gestopt is met judo realiseert ze zich dat dit een hele knappe prestatie is geweest. Dat vind ik het mooie in haar boek. Ze stelt zichzelf kwetsbaar op en geeft toe aan de fouten die ze heeft gemaakt in haar leven.

Topsport kent ook een keerzijde voor Edith

Topsporters hebben een bepaalde mentaliteit waar menigeen wat van kan leren. Ook ik zelf want soms kan ik best makkelijk opgeven. Haal ik niet het ene tandje meer uit mezelf. Maar aan de andere kant zijn topsporters ook misschien wel de meest egoïstische mensen op de wereld. Alles draait vaak om hen. Alles maar dan ook alles moet aangepast worden voor die ene prestatie. En of dit nou een voetballer, tennisser of judoka is, allemaal verlangen ze dat iedereen zich maar aan hun aanpast. En dat moet ook, want anders bereiken ze niet wat ze soms bereiken. Op zich vind ik dat ook zo mooi aan dit boek! Bitch Edith, zoals ze zichzelf heeft genoemd en gevormd tijden haar profcarrière, ging er vol voor. Iedereen moest wijken en ze ging ook over lijken. Haar doel was goud en niks meer niks minder. Maar hoe zou het voor haar familie, vrienden en vriendjes geweest moeten zijn? Gelukkig voor haar relaties waren dit ook topsporters. Dat gaat enerzijds goed maar aan de andere kant ook juist weer niet. Bitch Edith’s band met haar ouders werd ook verbroken nadat het tot een aanvaring was gekomen. Iets wat je niemand wil laten gebeuren. Ook met haar zussen werd het contact minder. Ze raakt geïsoleerd van de buitenwereld en haar omgeving was eigenlijk niks anders meer dan alleen de judomat en haar coach.

Expeditie Edith staat voor zelfreflectie en naar jezelf kijken

Op eenvoudige, makkelijk weg te lezen, wijze hebben Edith Bosch en Uitgeverij Ambo Anthos een mooie autobiografie gemaakt. Het boek is aan de dunne kant (ongeveer 200 pagina’s) maar voor mij als niet mega lezer juist prettig. Tijdens het lezen heb ik vaak gedacht, hoe zit dit bij mij? Wat zou ik anders gedaan hebben of hoe zou ik het een andere keer gaan doen. Door het boek kom je erachter dat het leven van een topsporter niet alleen maar rozengeur en maneschijn is.

Edith Bosch dank voor je inspiratie en kijkje in de keuken van een topsporter!

Wil je Expeditie Edith ook lezen? Ren dan gauw naar de winkel bij jouw in de buurt of bestel het boek online bij o.a. Bol.